حی علی العزا حی علی البکاء

فی ماتم الحسین (ع) مظلوم کربلا

از ابراهیم بن ابی محمود نقل شده امام رضا علیه‌السلام فرمودند: فَعَلی مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ؛ بر مثل حسین علیه‌السلام باید گریه کنندگان بگریند چون گریه بر او گناهان بزرگ را فرو می‌ریزد. ثم قال: کانَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُری ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِئاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ و یقول: هو الیوم الذی قُتِل فیه‌الحسین(ع)؛ سپس امام رضا علیه‌السلام فرمود: پدرم (امام موسی بن جعفر) زمانی که ماه محرم فرا می‌رسید خندان دیده نمی‌شد و اندوه شدید و حزن ایشان را فرا می‌گرفت و غم و عزا بر ایشان حاکم می‌گشت تا این که 10 روز می‌گذشت. هنگامی که روز دهم ماه محرم می‌شد آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه پدرم بود. می‌گفت: این روز دهم روزی است که امام حسین علیه‌السلام در آن شهید شد (علل الشرایع، شیخ صدوق، ص 87 - تفصیل وسائل الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعة، ج 10، ص 394 - بحارالأنوار، ج 44، ص 284 - عوالم العلوم و المعارف، ج 17، ص 528).

روز اول ماه محرم «ریان بن شبیب» خدمت امام رضا علیه‌السلام رسید و حضرت به ایشان فرمودند: یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ(علیهماالسلام) فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ اهل‌بیتهِ ثَمَانِیَةَ‌عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِی الْأَرْضِ شَبِیهُونَ وَ لَقَدْ بَکَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِه؛ اگر می‏خواهی گریه کنی، بر حسین بن علی گریه کن، زیرا او را همچون گوسفند ذبح کردند و از بستگانش، 18 نفر به همراهش شهید شدند که در روی زمین نظیر نداشتند، آسمان‌های هفتگانه و زمین‏ها به خاطر شهادتش گریستند»؛ این روایت بیان می‏کند که آن‌قدر این مصیبت عظیم بوده که گویی حضرت رضا(ع) گریه کردن را منحصر در مصیبت امام حسین(ع) می‏داند. (عیون اخبارالرضا(ع)، ج 1، ص 299 - امالی شیخ صدوق، ص 129 - تفصیل وسائل الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعة، ج 10، ص 393 - بحارالأنوار، ج 101، ص 102 و 103).

امام حسین علیه‌السلام و اهل‌بیت علیهم‌السلام و یاران آن حضرت در دومین روز ماه محرم سال 61 هجری به سرزمین کربلا وارد شدند. در مقابل سپاه عمر سعد نیز در سوم محرم وارد کربلا شد. پنجم محرم نیز ابن زیاد سپاهی به کوفه اعزام کرد تا از حرکت مردم برای یاری امام حسین علیه‌السلام جلوگیری کند. در هفتم ماه محرم آب فرات به دستور عمر سعد به روی امام حسین علیه‌السلام و یاران آن حضرت بسته شد. در نهایت در دهمین روز محرم (روز عاشورا) سپاه ابن زیاد به فرماندهی عمر سعد به خیمه گاه اباعبدالله حمله کرد و حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام و 18 تن از جوانان بنی‌هاشم و همه اصحاب ایشان را به شهادت رساند و خانواده و محارم ایشان که نوادگان پیامبر اسلام (صلی الله علیه آله) بودند را به اسارت گرفت!

اگر چه پیامبر اسلام بارها از این واقعه دهشتناک خبر داده بودند و آن فاجعه را محصول دنیا طلبی و شیطان صفتی تعدادی از به ظاهر مسلمانان بیان فرموده و به کرات مسلمین را از آن برحذر می داشتند؛ اما این حادثه عجیب و واقعه دردناک، به عنوان شاهرگ حیاتی مسلمانان واقعی، برکات بیشماری را به همراه آورد و در نهایت به یمن جانهای پاک اصحاب امام حسین علیه السلام در کربلا، امید پیروزی حق بر شمشیر در قلوب مدافعین حق و حقیقت قوت گرفت و اثبات کرد سیاهی کفر، شرک و ظلم هرگز توان مقابله با تلالو حقیقت را نخواهد داشت.

روابط عمومی جامعه الزهرا سلام الله علیها حلول این ایام غمبار را محضر حضرت بقیه الله الاعظم، مراجع بزرگوار، علما و تمام شیعیان جهان تسلیت عرض می کند.